"The idea that happiness could have a share in beauty would be too much of a good thing." --Walter Benjamin

Friday, April 15, 2005

Una, Solilokwe ni Lukas

(sa Isang Panaginip kasama si Lorca)


Minsan, ako’y nagtaka
bung bakit binabaklas mo
ang mga tadyang na bakal
ng iyong teatro.
Sinagot mo ako ng isang hingal,
At sinabing “Kailangan ko.”

Hindi ko maintindihan.
Gaya ng di ko pagkaunawa sa panunugat
mo ng langit sa talim
ng pesca la luna,
gaya ng pagpako
sa krus ng mga bakla,
gaya ng mga kabayong nagwawala.

Ito ba ang iyong talinhaga?
Nagiging papel ang iyong semento, lapida
at lona, at ginagawa mong biktima
ang iyong mambabasang
pilit huhuli sa iyong mga agila,
uwak, kabayo at mariposa?

“Oo, ito ang aking tanghalan
at bago mo hulihin ang aking metapora,
hayaan munang ang dugo’y maging gasolina,
ang hininga’y maging pulbura
at ang iyong balat ay maging goma,
nang makapaglayag sa layak
ang liyab ng iyong diwa.

At totoo nga.
Dahil tulad ng iyong panata
sa pakikipagniig sa iyong gitara,
sa kahel na langit, at sa lupa,
inukit mo ang iyong katawan
sa ilalim ng giniba mong bulwagan.


Cuando yo me muera
Enterradme con mi guitarra
Bajo la arena.

Cuando yo me muera
Entre los naranjos
Y la hierbabuena.

Cuando yo me muera
Enterradme si queries
En una veleta.

¡Cuando yo me muera![1]

Sa gabing ito, Federico Garcia Lorca,
pinaluluha mo ang mga puno ng naranja.


[1] Memento ni Federico Garcia Lorca

0 Comments:

Post a Comment

<< Home