Pangalawa, Si Lukas kay Alana

Nangingintab ang tulay sa sinag ng buwan.
Sumandal ka sa gilid at sinilip ang ilog –
isang mahabang daluyong ng mga anino.

Sa dulo, ang iyong destinasyon:
isang lalaking nakatayo.
Balot ng itim na maskara ang kanyang mukha,
hawak ng kanang kamay ang punyal,
kumikinang sa dugo ang talim
ng panganib. Sa kaliwang kamay,
isang pugot na ulo.

Sa hudyat ng iyong buntong-hininga
tumakbo ang lalaki sa iyong kinatatayuan.
Sa iyong talampakan, naramdaman mo
ang hangos ng kanyang yabag,
isang nakakabinging hugong ng pangamba.

Tumakbo ka palayo.

Nagsulputan sa tulay ang mga kamay-
aspaltong humuhuli sa kanyang mga paa.
Pinilit mo silang apakan at takasan
makalayo lamang sa lalaki, makalayo lamang
sa sakmal ng saksak at talim ng Takot.
Pinilit mong tumakbo hanggang wala ka nang matakbuhan –
nagsara ang magkabilang-dulo ng tulay.

Paglingon, agad sinalubong ng iyong tiyan
ang tulos ng lalaki. Nakita mong bumulwak
sa iyong puson ang pulang-pulang dugo,
namanhid ka sa dami ng dugong
maaring tumakas sa iyong katawan.

At nang mapatakan ng iyong dugo ang tulay,
unti-unting nangagbitak ang kongkreto,
nangagdurog ang mga semento,
natunaw ang aspalto, at naagnas at nagkalasog-
lasog ang mga malalaking bakal at matitigas na bato.

Tuluyan nang bumagsak ang tulay,
kasama ang marahang pag-imbulog
ng iyong duguang katawan. Kasabay ng paglutang
ng punyal at pugot na ulo.
Napakatagal ng unang dampi ng mabatong ilog ng anino.